Twee honderd kleine ogen staren naar jou onder zee, zonder dat je het merkt. Gaf de natuur de schelp zoveel ogen om beter te kunnen zien, of is er een andere reden?
De Sint-Jakobsschelp, twee honderd ogen zoals geen ander.
De Sint-Jakobsschelp van het geslacht Pecten wekt al minstens twee eeuwen langde nieuwsgierigheid van de onderzoekers. Met zijn twee honderd ogen, trekt het de aandacht!
Zijn ogen zijn in wimpers verstopt die zich rond de rand van de mantel bevinden, die de twee schelpen verbindt. Ze zijn elk 1 mm groot en dankzij hen kan het weekdier de aankomst van zijn predatoren zien, zoals de zeester, en zijn voedsel vinden.
Weekdier
Ongewervelde dieren met een week lichaam, zoals een slak, die met een schelp bedekt zijn.
Ogen die als gevorderde telescopen werken
Wat de onderzoekers verbijstert is de werking van zijn ogen, zo verschillend van de onze.
In de sint-jakobsschelp gaat het licht door de pupil, een lens, twee netvliezen om dan een spiegel te bereiken die bestaat uit kleine kristallen op de achterkant van het oog. Deze spiegel lijkt op een mozaïek dat zeer snel kan worden aangepast om een duidelijk beeld van de omgeving te hebben, zoals in gevorderde telescopen.
Zeer snel kan het weekdier zich aanpassen om zijn prooi te vangen of voor een roofdier te vluchten. Het zenuwstelsel van het oog is verbonden met de spieren en de ingewanden van het weekdier, wat het een beetje bevoordeelt.
Pupil
Het centrale zwarte deeltje in het midden van onze iris.
Lenzen
Een deel van het oog dat het licht op het netvlies richt. En het netvlies stuurt de informatie naar de hersenen om het beeld te ontcijferen.